Tadeusz Kruk-Strzelecki major Wojska Polskiego, działacz obozu sanacji, ps. „Dyrektor”, „Szczepan”. Urodził się w niedzielę 20 października 1895 r. w Kamieńsku, zmarł w sobotę 1 września 1951 r. w Londynie, tam też pochowany. Od 1914 r. w I Brygadzie Legionów Polskich, ranny w bitwie pod Konarami. Od 1917 r. w Polskiej Organizacji Wojskowej. Od 1918 r. służył w Wojsku Polskim. Ranny w czasie wojny polsko - bolszewickiej. Oficer Oddziału VI, a później Oddziału II Naczelnego Dowództwa. W 1920 r. brał udział w tzw. buncie gen. Lucjana Żeligowskiego. Na początku okupacji niemieckiej był szefem Oddziału Politycznego Dowództwa Głównego Służby Zwycięstwu Polski, a w październiku 1939 pełnił funkcję szefa Oddziału VI – Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej. W 1940 r. odsunięty od pełnienia tej funkcji przez gen. Władysława Sikorskiego. W listopadzie 1942 r. został aresztowany i osadzony na Pawiaku, po miesiącu zwolniony. W1943 r. ponownie aresztowany i więziony na Pawiaku, w kwietniu 1943 r. został przewieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz, później do Oranienburga, a następnie pod Kilonię. W kwietniu 1945 r. został uwolniony z obozu przez wojsko amerykańskie. Służył do 1947 r. w brytyjskiej strefie okupacyjnej Niemiec w Oddziałach Wartowniczych. Po zakończeniu wojny działał na emigracji w ruchu sanacyjnym. Odznaczony Krzyżem Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.

Tekst i przygotowanie: Grzegorz Turlejski.