Gen. Julian Filipowicz herbu "Pobóg" (1895-1945). Uczestnik I wojny w legionach Piłsudskiego, w lipcu 1917 r. po kryzysie przysięgowym wcielony do armii austriackiej, w marcu 1918 r. zbiegł i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Uczestniczył w wojnie bolszewickiej. Potem komendant szkoły podoficerskiej. W 1930 r. ukończył Wyższą Szkołę Wojenną. W l. 1930-35 dowodził 7 Pułkiem Ułanów Lubelskich w Mińsku Mazowieckim. Od 1935 r. dowódca 3 Pułku Strzelców Konnych w Wołkowysku. We wrześniu 1939 r. dowodził Wołyńską Brygadą Kawalerii, wchodzącą w skład Grupy Operacyjnej "Piotrków" Armii Łódź gen. W: Thomeego, a od 12 IX w skład Grupy Kawalerii gen. W. Andersa.

         W bitwie pod Mokrą brygada wyeliminowała z walki ponad sto wozów pancernych i zatrzymała hitlerowską 4 dywizję pancerną, która miała z marszu Otworzyć drogę na Warszawę. Mokra, Kamieńsk, Cyrusowa Wola, Dębe Wielkie, Mińsk Mazowiecki, Rudka nad Świdrem, obrona Warszawy - to szlak bojowy brygady płk Filipowicza, zakończony 23 IX. Później Filipowicz zorganizował Okręg Kraków Służby Zwycięstwu Polski i został jego komendantem. Tę samą funkcję pełnił w Związku Walki Zbrojnej. Aresztowany i ciężko pobity podczas przesłuchania w więzieniu na Montelupich w Krakowie, został uznany za zmarłego przez polskich lekarzy, chcących go ratować. Leżał całą noc w stosie trupów w kostnicy. Nad ranem dozorca przyniósł mu ubranie i powiadomił przyjaciół. Wywieziony, zapadł na ciężkie zapalenie płuc. Jeszcze niezupełnie wyleczony, we wrześniu 1941 r. objął dowództwo Obszaru ZWZ Białystok. Nie leczony, wycieńczony pracą w trudnych warunkach, zachorował na otwartą gruźlicę. W sierpniu 1942 r., będąc już w rezerwie AK, otrzymał nominację na generała brygady. Pod nazwiskiem Pszczółkowski został przewieziony do sanatorium przeciwgruźliczego w Otwocku. W nim i w domach prywatnych doczekał końca wojny. Umarł 14 VIII 1945 r. na skutek wylewu krwi. Rodzina odnalazła grób dopiero w latach 60.